uyurum sanmıştım.

Tüm günün hissettirdikleri, geçmişleri derken, uykum kactı, ağladım da biraz, üzüntü ağlaması değil, hayatın en gerçek yanlarını hissedip kabul etmenin verdiği içlenme bu, sevdiklerini kaybedenlere, sevdiklerini göremeyenlere, sevgiye kapalı olduklarını deklare edenlere ve kendime, hepsinden birşey buluyorum kendimde çünkü, basıma gelmiş, gelecek ve ya içinde olacağım hep aynı yaşam halleri. Gözyaslari en çok da kendime, yanimda animda yok sevdigim hayalimdeki diye.

Anlamın anda bulunması da bundan, gerisi teferruat.